Duurt even, maar dan heb je ook wat!

Wij zijn nu al over de helft en dat merk ik ook. Het leventje hier is al zo normaal dat veel dingen vanzelf gaan. Je doet je wasje met de hand, stroom valt honderd keer per week uit, de wc vul je af en toe bij met water zodat deze doorspoelt en het mooiste nog, je vieze voeten iedere dag.
Op zaterdag doen we onze boodschappen op de markt en bij de shoprite. Dit proppen we allemaal in een backpack en dan lopen weer 20/30 minuten naar huis. Mijn slippers gaan het toch begeven na zo’n lange tijd Afrika grond. Alles went, het huisje voelt als thuis en de groep als familie. Manon heeft me zelfs al ten huwelijk gevraagd, dit meer om de mannen op afstand te houden. Wanneer je een ring draagt, is het duidelijk dat je niet beschikbaar bent. Toch proberen sommigen het en dan zeg je maar dat je getrouwd bent met één van de jongens uit de groep, dat werkt altijd.

Verder is het regenseizoen hier begonnen en dat betekend enorm warme dagen en af en toe iets regen, maar de regen valt nog tegen. Om af te koelen hebben we daarom andere dingen bedacht. Een paar hebben al plantenspuiten en waterpistolen gekocht. We houden hier regelmatig een watergevecht, wat zelfs binnen in huis plaats kan vinden. Hiernaast gaan we nu bijna iedere week naar het Protea hotel om te zwemmen. Lekker beetje zonnen, zwemmen, voetballen en soms wat voor school doen op de gratis wifi daar. Tot 18.00 mag je daar lekker zwemmen en hierna eten we er vaak wat. Laatst zijn we nog even na het eten wezen nachtzwemmen, heerlijk en toch ook wel fris wanneer je deze hitte gewent bent. De laatste manier om even af te koelen, is even in de grote vriezers in de Spar te gaan staan. Dan kijken die Zambianen je aan met zo’n blik van; wat doen die gekke azungu(blanken) dan?

Inmiddels hebben we ook de kleermaker ontdekt, deze lieve man komt nu ongeveer drie tot vier keer in de week. We gaan dan eerst de Kapata downshops in om een berg aan chitenges te shoppen en hier laten we vervolgens allerlei dingen van maken. Strandtassen, dekbedden, blousejes, jurkjes etc.
Tijdens dit shoppen lopen er veel vrouwen en kinderen met grote bakken op hun hoofd, hierin zitten verschillende dingen. Wat wij hieruit vaak kopen zijn samoosa’s, dit zijn in een soort bladerdeeg gerolde scherpe aardappeltjes of gekruid gehakt. Enorm lekker en leuk om dit zo op straat te kopen.

Het sexworkers project is ook van start gegaan. We hebben samen met Christabel, onze begeleidster hier, een programma opgesteld tot het eind van ons verblijf. De eerste bijeenkomst was bijzonder. We zaten te wachten in het kantoor van Kachere, de organisatie waar we voor werken, en langzaam druppelde de meiden binnen. We hebben elkaar eerst een tijd aangestaard, wat hier heel normaal is. Een pijnlijke stilte kennen ze hier volgens mij niet.
Vervolgens naar buiten waar we in een kring gingen staan en toen moest er gedanst en gezongen worden. Liedjes over het werk wat ze doen en enorm met je heupen dansen. En inderdaad ook wij waren de pineut, hup chitenge om en in het midden dansen. Klappen en gillen wanneer wij een beetje net als hen probeerde te dansen, geweldig om te zien. In verdere meetings hebben we het al gehad over seks en het gebruik van een condoom en waar je deze kan krijgen.

Het teenmoms project heeft tussendoor even stil gelegen door de examens die gemaakt moesten worden. De week na de examens kwamen er maar twee. Hierdoor besloten we om de meetings weer te houden in de buurt waar deze meiden wonen, Navutika. Dit met succes, een volle meeting met veel informatie. In de meetings bespreken we onderwerpen als malaria, hygiëne, cultuur en seks.

Een paar weken terug mocht ik met Manonnie mee naar een mission hospital. We hadden afgesproken om op maandag ochtend te gaan, maar ja Zambiantime.. dus vertrokken we uiteindelijk de volgende dag. Aangekomen bij mission hospital Muzeyi, bleken ze gewoon een bad te hebben!! Kon hier al niet meer fout gaan… Helaas werd ik ziekjes. Gelukkig verbleven we bij de sisters, die mij goed verzorgde, met ventilator naast het bed. En vervolgens de volgende dag ook mee om een malaria test af te laten nemen. Niets aan het handje, maar toch leuk om te zien hoe dat hier gaat. Later op die dag weer mee het ziekenhuis in. Ik mocht helpen met allerlei gegevens invullen van zwangere vrouwen en hierna mocht ik zelfs een HIV-test bij iemand afnemen. Mooie ervaring rijker!

Nu we al zo’n lange tijd hier in Zambia zijn, hebben we ook al verschillende mensen ontmoet. Via de projecten, op straat, met stappen, met zwemmen en via via. Zo hebben we met zwemmen een aantal Chinezen ontmoet. Hierdoor werden we laatst uitgenodigd voor een barbecue en toevallig wisten we ook dat één van hen jarig was en dus wat leuke cadeautjes meegenomen. Dansen op foute Chinese muziek en daarbij heerlijk eten. Tijdens dit feestje werden we zo ongeveer 100 keer op de foto gezet door die gekke Chinezen, die overal foto’s van maken.

Tjonge tjonge wordt wel weer een goed verhaal of niet.. Wat zeker een goed verhaal is, is dat ik Cindy van Berkel voor de lol een boek ben gaan lezen hier, heel bijzonder. Verder hebben we pesto ontdekt, omnomnom. En hebben we hier ook de verjaardag van Mats gevierd. Manon en Roos kwamen aan het eind van de middag thuis met heel veel lekkers(inclusief taaaart) en dit werd een onwijs gezellige avond!

Verder nog iets wat serieuzer nieuws, de president van Zambia is overleden. Gelukkig hebben wij hier nog niet gek veel van gemerkt. Een paar mannen op de markt, met witte poeder op hun gezicht, die tegen je aan beginnen te brabbelen. Wij dachten dat deze man iets tegen blanken had, omdat hij zo boos tegen ons praatte en omdat een blanke man tijdelijk de rol van de overleden president overneemt. Maar later kwamen we er achter dat deze witte poeder een teken van rouw is.

In de laatste week hebben we veel gedaan en ook december zal een volle maand worden. Vorige week zaterdag ben ik met Rozemarijn naar Petauke geweest, een dorpje op twee uur afstand van hier. Het begon al leuk, we werden met negen mensen in een auto gepropt. Vier voorin, dus twee per stoel. Een lekker knus ritje dacht ik zo. Even de roadblocks ontwijken door een paar mensen de fietstaxi te laten nemen en daarna weer door met negen mensen in die kleine taxi.
In Petauke hebben we een kleine politiebureau bezocht, dit was een klein gebouw met een paar kamers. In één kamer, van twee bij twee ongeveer, zaten acht gevangenen. Zij zaten te wachten totdat ze voor de rechter mogen komen. De politieman gaf wel aan dat dit voor maximaal 24 uur is. Verder hieromheen het boerenleven in Zambia gezien; koeien, geiten, honden en varkens liepen hier rond. We sloten dit dagje af met het uitgaansleven van Petauke en hierna een lange rit naar huis.

De volgende dag gingen we met de hele groep op bezoek bij een kerk verderop in Chipata. Hier een mooi ontvangst met veel zang. We moesten onszelf even voorstellen en een verhaaltje doen. Dit vond ik eerst heel spannend, maar toen ik er eenmaal stond en aan de mensen vroeg hoe het met ze ging in het Chichewa, kwam de rest vanzelf. Het was hier ook weer mooi om te zien hoe enthousiast de mensen hier zijn.
Maandag weer op pad, een lange wandeling de bergen in om een schooltje te bezoeken. We werden ontvangen door een groep kinderen en een leuk liedje. De oprichter van dit schooltje vertelde ons dat hij dit schooltje zelf begonnen is onder een boom met een tiental kinderen. Dit schooltje is binnen vier/vijf jaar uitgegroeid tot een gebouw waar les wordt gegeven aan iets meer dan 300 kinderen. Hij heeft dit allemaal kunnen betalen door zijn zelf geschilderde schilderijen te verkopen. Na dit bijzondere verhaal hebben we nog even met de kinderen gespeeld en hierna weer ongeveer anderhalf uur terug lopen naar huis!

Wat ook leuk is, is dat sinterklaas helemaal hier in Zambia is geweest. Dinsdagavond een gezellige avond met mooie surprises, gedichten en pepernoten van een paar lieve chicks! Sommige resultaten van surprises en gedichten zijn te vinden op de Facebook van Rozemarijn..
Afgelopen woensdag was er een nationale dag voor disabled people. Hiervoor hadden wij samen met een organisatie een dag voor georganiseerd. Het werd gehouden op de golfcourt en ik was verbaast hoeveel mensen er op af kwamen. Wanneer je door Chipata loopt zie je namelijk weinig tot geen gehandicapte mensen. Waarschijnlijk worden deze mensen verborgen gehouden omdat ze soms nog gezien worden als een fout.. Verschrikkelijk om te horen. Maar nu dan weer mooi om te zien dat er dan wel zo’n dag voor deze mensen georganiseerd wordt, dit is voor mij een teken dat ze wel bezig zijn om de taboe te doorbreken. Vlak voordat alles begon, zijn Roos en ik nog snel de kinderen van Cheshire home gaan halen. Erg enthousiast gingen ze met ons mee naar de golfcourt, waar ze blinden en doven toneel konden zien, koren voor blinden en doven konden horen en verschillende spelletjes konden doen. Het was een gezellige dag met als afsluiter nshima eten!

Zo het heeft even geduurd mijn derde blog, maar nu staat er toch wat op papier. Dan ga ik nu een poging doen om het up te loaden met het fantastische internet hier en daarna weer chillen.. want we zijn gisteravond wezen stappen, waar we uiteindelijk zelfs nog eindigden op een private party. Was weer een gezellige stapavond, met de voetbalvrienden van de jongens.

Nu een mooie en WARME decembermaand in met als hoogte punten mama op bezoek en the Victoria Falls bezoeken! Lator!