muli bwandi? / hoe gaat het?
Door: ndi / ik
Blijf op de hoogte en volg Cindy
01 Oktober 2014 | Zambia, Chipata
Wauw wat indrukwekkend tot nu toe. Moeilijk te beschrijven allemaal, aangezien ik ook geen held ben in het bijhouden en typen van verhalen. Maar vast de moeite waard:)
De omgeving is prachtig, de mooie bergen en gewoon het Afrikaanse leven wat je ziet. De rit vanaf het vliegtuig naar ons huisje was dan ook helemaal niet erg, ook al zaten we achterin de bak van een auto lekker op elkaar geplakt. Ons huisje is back to basic, maar verder zeer prima om in te leven. Lekker met de hand wassen en de kaarsjes aan wanneer de stroom weer eens uitvalt. Ik hou er wel van! Rozemarijn en ik hebben direct onze slaapkamer gezellig gemaakt door alle mooie foto’s en lieve kaartjes op te hangen. Ook slaap ik op een mooi kussensloop van mijn lieve teamies.
Het werd zo ons eigen plekkie!
In het begin merkte ik dat de mensen hier nog afwachtend waren en aan het kijken waren wat wij kwamen doen. In één van de eerste dagen liepen we op de markt en daar werden we al helemaal aangekeken. Af en toe riepen ze zelfs na ons. Het enige woord wat wij verstonden was ‘ebola’. Wat ze er vaak om heen bedoelde was dat wij ‘blanken’ de brengers van ebola zijn. Dat vond ik best heftig om te horen. Ook omdat je dan de woede en het onbegrip in de gezichten ziet van deze mensen. Na een aantal keren op de markt werd het minder, het leek of ze door hadden dat wij langer bleven en of ze misschien wel wisten dat wij in het bisdom verblijven(en dus de studenten zijn die ieder half jaar komen).
Ook hebben we onszelf nu op meerdere plekken moeten voorstellen waardoor mensen weten wie wij zijn. Zo gingen we naar een soort podium naast het bisdom waar een bijeenkomst was met veel jongeren. Hier werden wij op het podium geroepen om te vertellen wie wij zijn en wat we komen doen. Dit vond ik eng! Maar we hebben gemerkt dat het wel waardevol is. Een aantal kwamen na deze bijeenkomst naar ons toe om dingen te vragen of om gewoon hoi te zeggen.
De volgende dag liepen we het voetbalveld op om even te kijken. We dachten we lopen even een rondje, maar we kwamen niet heel ver. Ze wilde je allemaal een hand geven en met je op de foto. Het was echt overweldigend… super leuk ook hoe enthousiast ze waren.
Achter ons huis, nouja iets verder… zit een opvang voor kinderen met beperkingen. Hier zijn we ook al langs geweest. Dit was heel bijzonder! Deze kinderen waren zo blij ons te zien. Ze kropen op je schoot, hingen aan je been en wilde veel aandacht van je. Echt super leuk! Als je je klote voelt, moet je daar heen gaan. Deze kinderen laten zoveel geluk zien, echt mooi.
Afgelopen zondag zijn we naar ‘Navotika’ geweest, ofwel ‘we are suffering’. Dit is een wijk wat hoger in de bergen waar de armere mensen wonen. We mochten hier een kerkdienst bijwonen, dit was echt geweldig. Die sfeer daar is zo bijzonder, zo warm, het kwam gewoon echt binnen. Ze waren aan het dansen en zingen, wauw. Ook hier moesten wij ons weer voorstellen, voor de kerk. Oef spannend weer, maar mooi om te zien hoe je gelijk een deel van die gemeenschap wordt. De mensen klapten en kwamen na de dienst naar ons toe voor een praatje en een hand.
Binnen deze gemeenschap mag ik samen met een paar andere studenten het project met de tienermoeders gaan doen. Ik ben super benieuwd hoe dit gaat zijn.
Hiernaast hebben we vandaag te horen gekregen dat we ook verschillende dingen met de jeugd mogen gaan doen, wat precies is nog niet helemaal duidelijk. Ook gaan we een project doen binnen de jeugdprostitutie en waarschijnlijk ook de psychiatrie. Maar dit moet nog allemaal een vorm krijgen door overleg. Ik heb er in ieder geval al veel zin in.
P.S. Wat mij is opgevallen is dat de maan schuin is hier, super grappig toch!
De omgeving is prachtig, de mooie bergen en gewoon het Afrikaanse leven wat je ziet. De rit vanaf het vliegtuig naar ons huisje was dan ook helemaal niet erg, ook al zaten we achterin de bak van een auto lekker op elkaar geplakt. Ons huisje is back to basic, maar verder zeer prima om in te leven. Lekker met de hand wassen en de kaarsjes aan wanneer de stroom weer eens uitvalt. Ik hou er wel van! Rozemarijn en ik hebben direct onze slaapkamer gezellig gemaakt door alle mooie foto’s en lieve kaartjes op te hangen. Ook slaap ik op een mooi kussensloop van mijn lieve teamies.
Het werd zo ons eigen plekkie!
In het begin merkte ik dat de mensen hier nog afwachtend waren en aan het kijken waren wat wij kwamen doen. In één van de eerste dagen liepen we op de markt en daar werden we al helemaal aangekeken. Af en toe riepen ze zelfs na ons. Het enige woord wat wij verstonden was ‘ebola’. Wat ze er vaak om heen bedoelde was dat wij ‘blanken’ de brengers van ebola zijn. Dat vond ik best heftig om te horen. Ook omdat je dan de woede en het onbegrip in de gezichten ziet van deze mensen. Na een aantal keren op de markt werd het minder, het leek of ze door hadden dat wij langer bleven en of ze misschien wel wisten dat wij in het bisdom verblijven(en dus de studenten zijn die ieder half jaar komen).
Ook hebben we onszelf nu op meerdere plekken moeten voorstellen waardoor mensen weten wie wij zijn. Zo gingen we naar een soort podium naast het bisdom waar een bijeenkomst was met veel jongeren. Hier werden wij op het podium geroepen om te vertellen wie wij zijn en wat we komen doen. Dit vond ik eng! Maar we hebben gemerkt dat het wel waardevol is. Een aantal kwamen na deze bijeenkomst naar ons toe om dingen te vragen of om gewoon hoi te zeggen.
De volgende dag liepen we het voetbalveld op om even te kijken. We dachten we lopen even een rondje, maar we kwamen niet heel ver. Ze wilde je allemaal een hand geven en met je op de foto. Het was echt overweldigend… super leuk ook hoe enthousiast ze waren.
Achter ons huis, nouja iets verder… zit een opvang voor kinderen met beperkingen. Hier zijn we ook al langs geweest. Dit was heel bijzonder! Deze kinderen waren zo blij ons te zien. Ze kropen op je schoot, hingen aan je been en wilde veel aandacht van je. Echt super leuk! Als je je klote voelt, moet je daar heen gaan. Deze kinderen laten zoveel geluk zien, echt mooi.
Afgelopen zondag zijn we naar ‘Navotika’ geweest, ofwel ‘we are suffering’. Dit is een wijk wat hoger in de bergen waar de armere mensen wonen. We mochten hier een kerkdienst bijwonen, dit was echt geweldig. Die sfeer daar is zo bijzonder, zo warm, het kwam gewoon echt binnen. Ze waren aan het dansen en zingen, wauw. Ook hier moesten wij ons weer voorstellen, voor de kerk. Oef spannend weer, maar mooi om te zien hoe je gelijk een deel van die gemeenschap wordt. De mensen klapten en kwamen na de dienst naar ons toe voor een praatje en een hand.
Binnen deze gemeenschap mag ik samen met een paar andere studenten het project met de tienermoeders gaan doen. Ik ben super benieuwd hoe dit gaat zijn.
Hiernaast hebben we vandaag te horen gekregen dat we ook verschillende dingen met de jeugd mogen gaan doen, wat precies is nog niet helemaal duidelijk. Ook gaan we een project doen binnen de jeugdprostitutie en waarschijnlijk ook de psychiatrie. Maar dit moet nog allemaal een vorm krijgen door overleg. Ik heb er in ieder geval al veel zin in.
P.S. Wat mij is opgevallen is dat de maan schuin is hier, super grappig toch!
-
01 Oktober 2014 - 11:58
Ilse:
Leuk en interessant om te lezen Cin, je schrijft super leuk, vooral blijven doen! Gaat vast helemaal goed komen daar met jou! Geniet ervan en succes you can do it! Dikke knuf! -
01 Oktober 2014 - 13:38
Lieke Brummel:
Leuk verhaal Cindy! Vind 't altijd leuk om mensen te 'volgen' tijdens hun reis...
Zelf al n balletje getrapt daar...? :)
Geniet van alles wat je meemaakt! -
01 Oktober 2014 - 15:21
Mamsie Pamsie:
Gewoon een mooi en bijzonder verhaal Cin. Ik ben supertrots en kan niet wachten tot 15 December. -
01 Oktober 2014 - 16:36
Heidy:
Hier is dan je eerste verhaal,
waar ik gisteren al om vroeg,
Haha iets te vroeg dus.
Maar wat een indrukwekkend verhaal, echt fantastisch!
Ik hoop dat je nog meer van deze bijzondere momenten mee maakt.
Kijk al uit naar t volgende verslag.
Heel veel plezier cin & doe waar je goed in bent :)
You go girl!
Dikke kus uit epe -
01 Oktober 2014 - 21:10
Malou :
Wat fijn om te lezen dat je het naar je zin hebt! Moet vast allemaal erg bijzonder zijn. Veel succes met de projecten die jullie daar gaan doen.
Kijk uit naar het volgende verhaal ☺ -
01 Oktober 2014 - 21:33
Cindy Van Berkel:
Super lief allemaal!! dank jullie wel!
Ils dikke knuff terug!
Ik kan ook niet wachten mam om alles te laten zien!
En Lieke, zelf hebben we net een bal aangeschaft, dus moet er wel van komen haha. Met de kinderen hier is misschien lastiger omdat er eigenlijk alleen maar jongens voetballen:p Maar daar gaan we verandering in brengen haha. -
02 Oktober 2014 - 18:03
Emily:
Supertof om dit allemaal te lezen nichtje!!
Heel veel succes met alle projecten en blijven genieten en vooral om je heen kijken :)
Nog niet 'Mzungu' genoemd?;)
Dikke kus uit Kameroen xxxx -
07 Oktober 2014 - 20:23
Antoinet:
Wat leuk om je belevenissen te lezen Cindy! En goed om te horen dat je het zo naar je zin hebt.
Wat een ervaring heb je al opgedaan. Heb je foto's al bekeken op facebook, wat een mooie plaatjes!
Veel succes met je projecten en ben benieuwd wat je ervan vind! Maar dat horen we vast in het volgende verhaal!
-
24 November 2014 - 13:39
Tante Karin (van Frans):
En dan zeggen ze... let op de kleine lettertjes. Nou ik kan wel merken dat ik ook een jaartje ouder wordt, zat met mijn neus op het beeldscherm om het allemaal te lezen én ... om alles samen te vatten. Want je kleinste nichie Yentle wil toch ook weten wat Cindy nou toch allemaal in dat hele warme land doet waar iedereen zo bruin is en zo weinig te eten heeft. Ja da's dus een samenvatting hé!! Ze vroeg ook nog of jij dan zoveel geld hebt dat je al die mensen kunt helpen hahaha... moet de samenvatting toch iets uitbreiden merkte ik. Ben nog steeds heel trots op je en dacht bij die huisjes van grond toch even...de appel valt niet ver van de boom. Trouwens... niet teveel wennen aan dat bh-loze gedoe he...hier hebben ze ze ook een tijdje verbrand maar dat is al héééél lang geleden en beviel toch niet zo goed... denk dat je er nu toch meer bekijks mee zou hebben dan je lief is. Hoop dat alle ingrijpende beelden en ervaringen te verwerken blijven maar gezien jouw hollandse nuchterheid en de sfeer daar onderling maak ik mij daar vooralsnog maar niet teveel zorgen over. Ik moest je een hele dikke knuffel van oma geven, ze verslind je reisverslagen ook alleen ben ik maar zo vrij geweest wat plak en knipwerk toe te passen want anders was ik bang dat ze alleen te titel tot zich kon nemen. Lief nichie, zet hem op daar en mocht je er eens door heen zitten...vergeet niet....iets doen is altijd beter dan niets doen! Warme groet, Karin.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
